Jan de Bruijn & Band (NL/B) Blues - Soul - Americana Blues @ Ootello Mol-Ezaart (20-10-2018) reporter & photo credits: Freddie info club: Ootello info band: Jan de Bruijn © Rootsville 2018

Begin oktober hadden we onder het mom om de "winterblues" te verdrijven al midden de maand een kleine marathon aangevinkt, niet wetende dat we in een "Indian Summer" zouden terecht komen. Met een uitpuilende kalender kozen we op deze zonnige zaterdag voor "Jan de Bruijn" bij "Blues @ Ootello" in plaats van een dagje op het strand van het "Zilvermeer" door te brengen. Onze collega Vanessa die reed richting Ham voor de 4de "Rock & Blues Night" van "Music For Kids". Deze club van Molse blues vrienden zijn nog maar enkele jaren aan de weg aan het timmeren maar naast de blues minded sympathisanten uit Mol groeit ook gestaag de interesse van de echte blues liefhebber.

Vanavond staat de aimabele Jan de Bruijn op de affiche en ook al vinden we Jan en zijn band terug in het blues circuit is dit meer voor een selecter publiek die zich open willen stellen voor een avond met blues, maar in de eerste plaats ook fijne Americana en soul. De warme en soulvolle klankkleur van Jan de Bruijn laat niemand onberoerd en dit jaar zagen we hem ook al samen met Patrick Cuyvers aan het werk op "Be-Mine Blues", met maar liefst 1.400 bezoekers, met de geweldige "Blues Angels", met Kathleen Vandenhoudt, Pascale Michiels en zus Anneke, op "Blues Peer" en vermomd als de "Rat Pack Blues Band" op "Yellowtime" te Geel. Jan de Bruijn dus alom aanwezig op onze festivals de voorbije zomer.

Aan zijn zijde vanavond vinden we zijn vaste toetsenist Pieter van Bogaert terug die al heel wat werk heeft moeten verrichten om zijn beast het podium op te krijgen. De Hammond grooves zijn kan je soms als een onmisbaar iets beschouwen bij de sound van Jan de Bruijn. Verder ook de vertrouwde ritme sectie met Pieter Doms achter de grosse caisse en cimbalen en naast hem helemaal uit Brughhe, bassist Carlo Vanbelleghem. Na een heerlijk avondmaal hier in Ootello zijn Jan de Bruijn en zijn band er klaar voor, maar ook wij zitten al op hete kolen.

Openen doen ze met het nummer "The Singer" uit het in 2016 uitgebrachte album "Bittersweet", de start van een heerlijke en meest ontspannende avond in maanden, 'cause he can make you laugh, and he can make you cry...Meteen dan tijd om een reeks iconische nummers erin te gooien met onder meer "Trouble In Mind", het veaudeville bluesje dat in de geschiedenis al heel wat andere teksten met zich mee kreeg en werd geschreven in 1924 door jazz pianist Richard Jones. Een nummer waardoor de klanken uit Piet's Yahama de zaal werden ingestuurd alsof hier een heuse barrelhouse buffetpiano betrof.

Daarna onmiddellijk verdergaand met een andere klassieker uit de blues en dat is het gospel-bluesje "Nobody's Fault But Mine" uit 1927 van Blind Willie Johnson. De sterkte van deze Jan de Bruijn is dat al kennen we deze nummers al zo goed deze telkens een eigen twist meekrijgen waardoor er een eigen singature wordt aangegeven. Zij genieten, maar ook wij! Tijd om ons even de wankrauwen te laten fronsen met een pareltje van een instrumentaaltje. Nog nooit gehoord en later bleek ook dat het nummer nog niet boven de doopvond was gehouden en dus nog naamloos bleef. Een dosis Tony Joe White dan met allereerst "Rainy Night in Georgia" en vervolgens het rockende swamp bluesje "Roosevelt and Ira Lee". Yep, TJW is in da house!

Jan en Piet hadden al zorgvuldig kunnen soleren maar nu was het ook de tijd om bassist Carlo en drummer Pieter even in de spotlights te plaatsen. Alvorens een ontroerende versie te brengen van Sam Cooke's "Bring It On Home To Me" kregen we nog eerst een ontroerend moment dat Jan's gitaarbouwer werd herdacht en met de vermelding van Stef Peire's naam werd het toch even stil in de zaal en zagen we boven een lichtje schijnen. Ontroerend en mooi en het concert was nog maar halfweg. Tijd om ook een kleine babbel in de coulissen met Jan en zijn gang. Daar vernamen we dat Jan de Bruijn voor zijn fans een mooie attentie in de maak heeft door het uitbrengen op korte termijn van 3 EP'tjes waarvan het eerste pas werd onthuld met als titel "The Child Remained PT.1". (album report)

Ook bij aanvang van set 2 waanden we ons in een zone tussen verwondering en ontroering bij het brengen van "Who is He (and What is He To You)" van Bill Withers maar waarbij onze gedachten uiteraard ook uitgingen naar Luke Walter Jr. Een nummer waarop ook het Mol's Gospel Choir zijn intrede deed. Na "Come On Over" ook uit het "Bittersweet" album kregen we dan terug een instrumentaaltje, dit wel met een titel. "Chelladais" is ook terug te vinden om deel '1' van het driedelig EP pakket.

Met "My Babe" kregen we van Jan de Bruijn een met twang gespeend country-americana versie te horen met door de Hammond grooves ook een lichte ondertoon van gospel in waar te nemen. Een versie die er hier in Ootelo ook best gesmaakt werd. Nog wat "Bittersweet" materiaal dan met het volgens Jan autobiografische "She Loves A Fool". Biografisch of niet het is en blijft een stukje onvervalste prachtige Americana. Tijd ook nu om een vrouwelijke fan haar stoute schoenen te laten aantrekken en onder de eerste rifjes van "Stormy Monday" haar partner of ander mannelijk gezelschap ten dans te vragen.

De chronologische volgorde op de setlist werd vervolgens even overhoop gehaald doordat backstage werd overeen gekomen om een special guest het podium op te vragen. Raf 'Ootello' Meeuws aka Rafke van The Nights mocht zo het podium beklimmen om een versie te brengen van "Route 66". De akkoorden werden in allerhaast bijeen gesprokkeld door Jan en zijn band ;-) Geloof me of niet, maar het nummer waarop ik zat te wachten hield Jan geniepig tot op het einde. Niet verwonderlijk want bij het horen van Curtis Mayfield's "People Get Ready" raakte zowat de ganse zaal in trance.

Voor Jan de Bruijn en zijn band zat het obligate gedeelte erop maar zo dachten de aanwezigen er niet over. Een tekst die het Mol's Gospel Choir als geen ieder het het hoofd kent is deze van "We Want More" en dus brachten deze klasbakken met "Georgia On My Mind" nog de nationale hymne van Georgia. Of ze dan mochten beschikken? Geen sprake van want het galmde door de zaal van Morning Dew, Morning Dew, we want Morning Dew. Op de echte dageraad was het nog wel wat wachten maar Long John Baldry's versie van het nummer "Morning Dew" werd als ultieme apotheose gebracht door deze Magnificent Four, waarna een welgemeend en respectvol applaus volgde met ook nog als gekend cliché, de afwezigen hadden weer eens ongelijk. Maar op het einde van het verhaal heeft de Pieter het altijd gedaan...CU